Լուրջ բանավեճի բացակայությունը

Մեր քաղաքական, հասարակական շրջանակներում ԼՂ թեման քննարկվում է ֆորսմաժորային իրավիճակներում: Օգոստոսին, երբ աննախադեպ լարված էր իրավիճակը հայ-ադրբեջանական սահմանին, նույնիսկ ազգային համաձայնության քաղաքական դրսևորման ականատեսը եղանք. խորհրդարանի բոլոր ֆրակցիաները ստորագրեցին համատեղ հայտարարություն: Հայկական ռազմական ուղղաթիռի անկումն ու դրան հաջորդած քննարկումները դարձյալ հասարակական հետաքրքրությունների ու քաղաքական առաջնահերթությունների օրակարգ բերեցին Ղարաբաղի հարցը: Սակայն պետք է ընդունենք, որ ֆորսմաժորային իրավիճակներում Ղարաբաղի հարցը քննարկվում է ոչ թե ռացիոնալ, բովանդակային հարթության, այլ հայրենասիրական պաթոսի, ծայրահեղացված տրամադրությունների դաշտում: Բովանդակային հարթության մեջ Ղարաբաղի հարցը մեր քաղաքական դաշտը, մասամբ նաև հասարակությունը, քննարկել են մի քանի անգամ: Առաջինի նախաձեռնողը եղել է հենց իշխանությունը, երբ 1997-ի աշնանը նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսսյանը հրապարակեց իր հայտնի «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն» հոդվածը: Սակայն նույնիսկ այդ օրերին քննարկումները չունեին արգումենտավորված բնույթ ու սահմանափակվում էին «Ղարաբաղը ծախել-չծախելու» մեղադրանքներով: 1999-2000-ին դարձյալ իշխանությունը, իսկ ավելի կոնկրետ՝ վարչապետ Արամ Սարգսյանը, փորձեցին քաղաքական ու հանրային ուշադրության կենտրոնում պահել Ղարաբաղի հարցը, երբ իմացանք, որ նա դեմ է Մեղրին փոխանակելու տարբերակին, ինչը, ըստ նախկին վարչապետի, արժանացել էր այդ շրջանի նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի հավանությանը: Դարձյալ խորքային քննարկում չեղավ, որովհետև Ռոբերտ Քոչարյանը, սովորության համաձայն, լռեց՝ չհաստատելով ու չհերքելով Սարգսյանի պնդումները: Ես կարծում եմ՝ մեզ պետք են լուրջ խորքային քննարկումներ Ղարաբաղի հարցով: ՈՒ դա տեղի պետք է ունենա ֆորսմաժորային իրադարձություններից դուրս: Ոչ թե իրադարձությունները պետք է ձևավորեն մեր կարծիքը, այլ մեր դիրքորոշումները պետք է ազդեն կարգավորման գործընթացի, մեր իշխանությունների ու միջնորդների քաղաքականության վրա: Այդ քննարկումներում հնարավորինս զերծ պետք է մնալ էմոցիոնալ շեշտադրումներից՝ Ղարաբաղի խնդրի լուծումը դիտարկելով Հայաստանի զարգացման համատեքստում:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եկեղեցու շուրջ օղակը սեղմվում է․ Փաշինյանը նոր «տարածքներ» է նվաճում
• Ապոկալիպտիկը ոչ թե ընդդիմությունն է, այլ՝ իշխանության կառուցած իրականությունը
• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ
• Ալիևը փոխեց Սևանի անունը
• Փաշինյանի նոր գրոհը․ ի՞նչ պետք է անի ընդդիմությունը
• Փաշինյանի «հոգևոր հեղափոխությունը»՝ աշխարհիկ պետության կործանման հետևանքով
• Փաշինյանի ընտրական շանտաժը
• Հովհաննավանքը դարձել է հակաեկեղեցական որջ
• ՔՊ-ի ինքնախոստովանությունը․ պետությունը ղեկավարել են «պահի տակ»
• Ապաշրջափակման ռուսական տարբերա՞կ․ Բաքվի «կառուցողականությունը»՝ Դուշանբեից հետո
• Գաղտնալսումների «ժողովրդավարություն»․ երբ պետությունը վերածվում է կոմպրոմատի գործարանի
• Քաղաքական հրահանգով արդարադատություն չի լինում. կարևոր բացահայտում
• Փաշինյանի հայտարարությունները՝ Սահմանադրության բացահայտ խախտում
• Ալիևի «խաղաղարար» ժեստը կամ ճնշման նոր ձև

Մեկնաբանություններ